Gastblog Irene Vogel – Bijzonder gewoon
Toen ik begon met de gastblog estafette had ik niet kunnen bedenken wat een pareltjes ik zou ontvangen en vanuit zulke diverse hoeken. De een steekt de ander aan door haar of zijn prangende vraag en deze borduurt daar dan op voort. Een echte estafette dus; de stok wordt steeds doorgegeven. Zo triggerde de blog van Carla en haar vraag “Is er een taboe in de samenleving waar jij je hard voor maakt om het uit de taboesfeer te halen? de schrijfster van deze keer ; Irene Vogel. Zij wilde er wat mee en al vond ze het best spannend, nam ze de pen toch ter hand. Zoals ze zelf aangeeft; wat kan me gebeuren? Ze vertrouwde me toe dat het uit haar pen vloeide en toen ik haar blog las kon ik me voorstellen waarom. Ik ken haar enthousiasme waarmee ze over haar werk spreekt en dat herkende ik in haar blog. Het raakt me ook in mijn kern. Plaats voor iedereen in de samenleving. Dat delen we toch zeker.  Lees hoe bijzonder zo gewoon kan zijn.
Bijzonder gewoon
Is er een taboe in de samenleving waar jij je hard voor maakt om het uit de taboesfeer te halen?
Ik mag het stokje overnemen van Carla Pleijers in deze unieke blog-estafette.
Toen ik haar blog las voelde ik meteen de behoefte om ook iets te schrijven, maar omdat ik zo iets nog nooit heb gedaan, aarzelde ik. Uiteindelijk besloot ik het toch te doen toen Marguerite me via een mail van harte uit nodigde om het te proberen.
Wat kan me gebeuren?
De vraag van Carla, is er een taboe in de samenleving waar jij je in je werk hard voor maakt om het uit de taboesfeer te halen, triggerde mij onmiddellijk en bracht mij tot het schrijven van deze blog.
Alle kinderen zijn kind
Ik heb een hekel aan het schrijven en daarmee vastleggen van zaken omdat ik het plakken van een stempel op elk mens met “in andermans ogen” afwijkend gedrag echt vreselijk vind! In onze maatschappij is het te doen gebruikelijk dat op elk gedrag wel een stempel past en daarmee ook meteen de toon gezet wordt. Zo ” horen” de doven bij de doven en de blinden bij de blinden.
Dat er in onze samenleving plaats moet zijn voor iedereen met en naast elkaar is nog steeds not done! We hebben de samenleving zo ingericht dat er voor elke doelgroep een aparte opvang is en dat er expertise is op elk gebied.
Die hokjescultuur is in de loop der jaren steeds duidelijker en steeds specifieker geworden. Dit maakt dat het terugdraaien heel moeilijk is en veel tijd zal kosten.
We hebben inmiddels “passend” onderwijs ingevoerd maar in mijn ogen moeten we starten bij “passende” kinderopvang.
In mijn reguliere kinderopvang hebben wij op elke groep van 12 kinderen plek voor 4 kinderen met een extra zorgvraag. Bij ons is een kind een kind en bieden wij alle kinderen de zorg die ze nodig hebben.
Er wordt dus geen onderscheid gemaakt en we plakken geen stempels. Het ene kind eet via een slangetje, het andere vindt aan tafel zitten te moeilijk, weer een ander zit in een rolstoel en nog een ander is blind.
Alle kinderen zijn kind en dat moet vooral zo blijven!
Geen verschil
Toen ik me tijdens een gebarencursus realiseerde hoe moeilijk het is om me alleen via gebaren “verstaanbaar” te moeten maken en hoe gespreksarm me dit maakte, realiseerde ik me eens te meer dat al die aparte hokjes niet goed zijn!
Wat zou ik het fijn vinden als ik ook met een doof iemand een goed gesprek zou kunnen voeren!
Ivo Niehe heeft een musical geschreven, “Dr Down”, waarin het leven van een gezin met een jongen met het Down syndroom wordt verteld. Alle clichés komen voorbij en met plaatsvervangende schaamte heb ik het stuk gezien! De oordelen en zeker ook vooroordelen worden uitgebreid getoond! Het is een stuk dat mensen zeker aan het denken zet.
Als we van jongs af aan met elkaar opgroeien en elkaar respecteren zoals we zijn, worden we creatief in het vinden van communicatie mogelijkheden en kijken we niet op van “ander” gedrag. Want wat is dan “ander” gedrag?
Het is heerlijk om te zien hoe de kinderen bij ons op de opvang met elkaar omgaan.
Er is nog geen verschil en iedereen mag er zijn!
Acceptatie
Toen een vader van een jongetje aan hem vroeg wat dat kindje op de klassenfoto in een rolstoel eigenlijk had, antwoordde zijn zoontje: “een rolstoel, dat zie je toch”.
Een (h)eerlijk antwoord en beter had hij het niet kunnen zeggen.
Om dit onderwerp meer onder de aandacht te brengen heb ik voor het 10 jarig bestaan van mijn dagverblijf een prentenboek uitgegeven.
Ik was ervan overtuigd dat de wereld klaar was voor dit onderwerp en dit boek graag zou willen kopen. Om die reden had ik er 10.000 laten drukken waarvan er nu, anderhalf jaar later nog 9.500 in mijn garage liggen. Het is nog te vroeg blijkbaar.
Toch zal ik me blijven inzetten met alles wat ik in mij heb om acceptatie van een ieder mogelijk te maken!
En vanuit deze gepassioneerde blog komt Irene met een vraag die haar bezighoudt en geeft daarmee het thema aan voor de volgende blog in de estafette. Ze handigt als het ware het stokje over aan de volgende gastblogger.
Hoe voorkom je een concurrentiestrijd bij een samenwerking?
Triggert deze vraag jou tot het schrijven van een blog om jouw verhaal te delen?  Mail mij dan via info@evenaarenpartners.net als jij de volgende gastblogger bent. Ik kijk ernaar uit en ben benieuwd.
Over Irene Vogel
Irene is eigenaar /directeur van Kombino kinderopvang.
Een opvang voor reguliere kinderen en ook voor kinderen met een extra zorg vraag.
Bezoek haar website Kombino kinderopvang: www.kombino.nl
(en mocht je interesse hebben in het prentenboek, dan kan je Irene dat uiteraard ook laten weten)
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!