Een break – Joost Brummelkamp

Jaren geleden ontmoette ik Joost en onze prettige uitwisselingen staan me nog helder voor de geest. Recentelijk hernieuwden we ons contact, mede door een nieuw initiatief dat hij samen met Marielle aan het ontwikkelen is. Opnieuw was het genieten; mede door hun energie en passie waarmee ze dit willen neerzetten en deze bezieling vind je ook terug in de blog die Joost schreef.  Lees hier zijn kijk op die break in de zomer. 

Je bent zelfstandig ondernemer, die natuurlijk altijd onderneemt, nooit niet, het werk schiet sneller uit de grond dan je het oogsten kunt. Een steeds doorgaande stroom van werk, die eigenlijk nooit stopt. Je zou niet willen. Een zomerbreak nemen suggereert dat je die stroom toch tijdelijk doorbreekt omdat het zomer is, wat je geen vakantie kunt noemen, omdat je natuurlijk altijd onderneemt. Kun je je die luxe permitteren? Zelfs als je het een break noemt in plaats van vakantie, zit het er in?

Voor mij doemt er een ander probleem op. Toen ik een paar maanden geleden stopte met mijn baan als bedrijfsleider bij een grote natuurvoedingswinkel, om me samen met mijn partner volledig te wijden aan Uiteraard, besloot ik tegelijkertijd dat dit het moment was: vakantie voor de rest van mijn leven. Vanaf dat moment maakt alles deel uit van die vakantie, en niks is meer werk. We kunnen met het bedrijf bezig zijn, er kunnen andere klussen zijn, we kunnen aan het verhuizen zijn zoals de afgelopen maand, we kunnen samen op pad zijn of het-maakt-niet-uit-wat doen – het is allemaal deel van diezelfde vakantie, tot ie definitief voorbij is. Lekker overzichtelijk, en tegelijk goed voor een glimlach, telkens als ik het weer bedenk.

Vakantie dus, deze zomer, want het is altijd vakantie. Maar dat is dan weer geen break, dat moge duidelijk zijn. We gaan verder met het vervolmaken van ons bedrijfsplan, en ook met het organiseren van de eerste dagen waarop we mensen mee op pad gaan nemen naar mooie, bijzondere plekken. Plekken waar eten uit de aarde blijkt te komen, en niet uit een plastic zakje of een tetrapak.
En belangrijker nog: waar eten uit de handen en de harten blijkt te komen van mensen die met bezieling dat eten maken en verzorgen, waar niet mest maar toewijding de belangrijkste groeifactor voor de heerlijkheden is die we gaan bekijken, meenemen, samen klaarmaken, opeten, samen proeven.

Dit is het begin, niet het moment om met volle overtuiging te stoppen om na een maand de draad weer eens op te pakken. Zo veel plekken om te vinden, mensen om te spreken, eten en drinken om te proeven om te weten of het niet alleen in onze vakantie, maar ook in die van onze gasten past.

Maar, ja, ik geef het eerlijk toe: ook in het bezig zijn met waar we het liefste mee bezig zijn, zullen we er zeker een paar dagen tussenuit gaan. Toch een break dus. Op pad, naar fijne plekken waar we kunnen ontspannen, lekker eten en drinken, en dus eigenlijk gewoon weer doorgaan met ontdekken waar het leven geleefd wordt zoals we dat het liefste doen. Vakantie voor de rest van ons leven…

Joost Brummelkamp is, samen met Marielle Meijers, initiatiefnemer van Uiteraard. Ze organiseren reizen om mensen hun eten op een vrolijke manier te laten herontdekken, op de mooiste plekjes van Nederland en daarbuiten.

Go with the flow – Janneke Juffermans

Dat samen eten verbindt bewijst de ontmoeting met Janneke maar weer eens. Tijdens een Vakantie Anders etentje ontmoette ik Janneke en niet zo lang daarna maakten wij een afspraak aangezien we veel te delen hadden wat betreft ons werk en interessevelden.Tijdens die uitwisseling passeerden veel zaken de revue en ontstond ook het idee voor de invulling van de aankomende gastblog. Ben vereerd dat zij deze gaat invullen.

Janneke Juffermans is freelance journalist en tekstschrijver. Ze schrijft vooral over ontwikkelingssamenwerking en duurzaamheid. Meer info op www.jannekejuffermans.nl

GO WITH THE FLOW

  Confronterend

Het was ongeveer halverwege november vorig jaar, dat ik ineens nauwelijks klussen meer kreeg. Ik had net een grote opdracht achter de rug en was daar heel druk mee geweest. De nieuwe journalistieke specials die ik wilde maken en uit had staan bij mogelijk geïnteresseerde financiers resulteerden nog niet in werk. Ik had wel wat reserves, maar die waren heel snel op. Daar zat ik in november, december, januari en februari met nauwelijks werk, nauwelijks geld en naast mezelf mijn twee kinderen.

Het was de eerste keer in drie jaar ondernemerschap dat ik dit meemaakte. Het was vrij confronterend en zonder de hulp van mijn ouders, mijn vriend en mijn broer weet ik niet waar ik van had moeten leven. Ik deed een aanvraag voor een uitkering voor zelfstandigen en er gingen drie maanden overheen voor die aanvraag in behandeling werd genomen. De procedure daarvoor was overigens ook vrij pittig: werkelijk alles kwam op tafel. Een zeer vriendelijke consultant kwam langs, met vast en zeker een veel beter salaris dan ik, die moest beoordelen of mijn bedrijf levensvatbaar was. Hij wees mij op zeer aardige toon op alle inconsistenties en onduidelijkheden in mijn administratie. Ik beloofde uiteraard plechtig dat ik mijn leven zou beteren.

Twijfel

In deze onzekere periode leerde ik een aantal dingen. Allereerst bedacht ik me dat deze tijd waarschijnlijk tijdelijk was, althans dat hoopte ik. En dat ik deze tijd nuttig kon besteden om zuinig te leven en te leren budgetteren, beiden niet mijn sterkste kant.

Verder begon ik te twijfelen. Moest ik wel doorgaan met freelancen? Kon ik niet beter een vaste baan zoeken en een vast inkomen genereren, ook voor mijn kinderen? Dat hollen en stilstaan vanwege veel of weinig werk, je wordt er soms doodmoe van. En ik vond het erg vervelend: de onzekerheid of ik weer klussen kreeg en vooral wanneer. Uit de berekeningen van de consultant bleek bovendien dat ik helemaal niet veel geld had verdiend in het afgelopen jaar. De onkosten waren behoorlijk hoog geweest. Deze onzekerheid, lage geldelijke waardering etc, waar deed ik het eigenlijk voor?

Vertrouwen

Ik herinnerde me een uitspraak van een docent, jaren geleden op de Vrije Hogschool. Die school biedt een jaar na je middelbare school om allerlei zaken te leren die je in het regulier onderwijs niet specifiek geleerd hebt, zoals wie je bent in relatie tot anderen. Femke Halsema heeft er ook op gezeten. Enfin, die school dus, daar zei mijn mentor: ‘In onzekere tijden: voel in je rug waar je naartoe gedreven wordt en leun naar achter tegen die drijvende kracht.’ Ik vond het destijds maar een vage uitspraak, maar die had je op de Vrije Hogschool wel meer. Toch heeft die uitspraak me door deze lastige periode heen getrokken. Het heeft met vertrouwen te maken. Als ondernemer ben je gewend om initiatief te nemen, te doen en te creëren, om risico’s te nemen en zaken naar je hand te zetten. Dat is niet verkeerd, maar soms kom je in lastig vaarwater en dan moet je in vertrouwen kunnen terugvallen op de loop der dingen. Minder willen beheersen.

Onverwacht

‘Wat is er, mama?’ vroeg mijn oudste dochter, toen ik begin februari ineens opstond en begon te juichen en te dansen na een blik op mijn laptop. Mijn jongste, altijd in voor een dansje, snelde naar me toe om mee te doen. Ik had net een email ontvangen met daarin de vraag of ik een jubileumboekje wilde schrijven. Het was het begin van licht aan de horizon, want in de weken die volgden, kwamen meer opdrachten naar me toe. Bijna allemaal uit onverwachte hoek. Natuurlijk had ik niet stil gezeten en overal ideeën gepitcht, maar de grote klussen kwamen uiteindelijk spontaan en onverwacht en niet naar aanleiding van een idee van mij.

Voorlopig heb ik het weer druk. Maar toch ben ik veranderd. Ik ben stoicijnser geworden, ik weet nu dat ik een financieel lastige tijd ook wel doorkom en maak me minder zorgen. Tegelijkertijd wil ik niet meer in zo’n situatie terechtkomen. Journalistiek en ondernemerschap zal ik niet direct achter me kunnen laten. Maar ik blijf om me heen kijken en vertrouw op waar ik naartoe geduwd wordt. Een baan in loondienst, doorgaan als freelancer, of een combinatie van beide, ik sluit niks meer uit.

 

 

 

Als je het zelf niet goed zeggen kan ….

Soms denk ik wel eens dat de website niet helemaal goed aangeeft waar ik sta en wat ik doe en dat het ook moeilijk is dat steeds goed aan te geven. In de kern blijft het wel helder en kan ik enkel hopen (en vertrouwen) dat deze website aangeeft wat ik doe, hoe ik het doe en wellicht belangrijker nog ; Waarom ik doe wat ik doe!
Toch mis ik het tussentijdse delen en vang dat enigszins op met de twee maandelijkse nieuwsbrief. Toch biedt dat slechts een klein kijkje en ook niet zo frequent, zeker nu de tijd zo vliegt en de ontwikkelingen elkaar snel opvolgen. Dan wilde ik dat ik goed kon bloggen en op die manier mensen zou kunnen meenemen op mijn reis, door/op diverse gebieden en met divers reisgezelschap. Dat ik kon schilderen met woorden over waar we nu mee bezig zijn en wat voor bijzonders ik hoor. Ook schuw ik niet de dingen te delen waar ik tegen aan loop die helemaal niet zo fijn zijn.

Ben echter geen blogger en daar ben ik me van bewust. Kijk eens om me heen en zie prachtige concepten die gedragen worden door gedreven ondernemers. Ook zijn er weer diverse ondernemers die gewoon weer starten. Daar geniet ik van en zo ook van die ondernemers die gewoon doorgaan en zichzelf weer even scherp zetten. Die betrokkenheid van die ondernemers bij een andere (betere) wereld heb ik ook bij hen; ik volg ze, moedig ze aan en wissel graag met ze uit.

En dan die stimulans van het sociaal ondernemerschap die overal naar boven komt. Petra Kroon van Sociaal Ondernemen.nu weet dit als geen ander goed te verwoorden en geeft hiermee de kansen als ook de nadelen van de groeiende bekendheid aan. In het gevecht van de sociaal ondernemer komen al die aspecten aan bod.

Tot zover even en wellicht tot ziens . Ga ik in die tussentijd even de inspiratie tanken en de nodige durf om weer eens een blog de wereld in te sturen;-)

 

Vakantie en wachten ….. door Hilde Spille

Hilde Spille was eerder dit jaar al onze gastblogger en toen zij aangaf het zomerse gastblog te willen schrijven gingen we daar maar al te graag op in. Haar blogs zijn altijd zeer plezierig om te lezen en je krijgt nu wel een geheel andere kijk op wachten…
Dus wacht niet langer en lees haar verhaal.

Vakantie en wachten

Wachten is passief. Het laat ook zien dat je afhankelijk bent. In de rij voor de kassa zijn we afhankelijk van de cassiere, pas als we betalen mogen we onze boodschappen mee nemen. In de wachtkamer bij huisarts of tandarts wachten we op zijn hulp met onze lichamelijke problemen. En zoals de meesten heb ik een hekel aan wachten.

Dus, wat heeft wachten dan met vakantie te maken? Het begint al met het plannen van de vakantie. Verwachtingen zijn ook een vorm van wachten. En de zomer is voor mij bij uitstek de tijd van het wachten. Het is ook de kans om op een nieuwe manier tegen wachten aan te kijken. Deze nieuwe manier van kijken heeft veel te maken met de manier waarop ik aan het reizen ben.

Als ik met het vliegtuig of de auto op vakantie ga, is de reis vaak niet veel anders dan het wachten in de wachtkamer van de tandarts, behalve dat ik er geen boor-geluiden hoor. Alles draait om het moment waarop je wordt geholpen, door de tandarts of door de aankomst op de plek van bestemming. Tijdens het reizen doe ik dan bijna hetzelfde als in een wachtkamer, ik sluit mezelf af door bezig te zijn met m’n mobieltje of iets vluchtigs te lezen, meestal tijdschriften of kranten. Alles draait om de bestemming, de reis is alleen het middel om bij het doel te komen. En daar begint de vakantie dan pas echt (hoop je).

Een andere manier van wachten heb ik geleerd toen ik al wandelend, fietsend of met de trein op vakantie ging. De vakantie begint thuis al nog voor ik de deur dicht trek, niet pas op de plek van bestemming. Ik vertrek rond het middag uur, nadat ik ’s ochtends een lekker ontbijt heb gehad en alle spullen heb gepakt. Dit is het begin. Ik hoef niet midden in de nacht al op te staan om files te voorkomen of omdat de chartervlucht al om 6:00 vanuit Schiphol vertrekt. Ik ga de eerste dag zo ver ik kom, want het gaat om het onderweg zijn zelf. Met de trein heb ik het op de eerste dag al tot Berlijn, Bordeaux of Edinburgh gehaald! De weg is het doel. Als ik het zo schrijf doet het bijna boeddhistisch en verlicht aan. Toch heb ik het juist als heel aards ervaren, met beide benen op de grond.

Wandelend en fietsend heb ik prachtige stukken Nederland ontdekt waarvan ik het bestaan niet eens  vermoedt had. Het leven word plotseling terug gebracht naar de basis thema’s van het leven: slapen, eten, gezondheid (blaren), het weer en samen lol hebben. Juist door alles terug te brengen naar de basis kon ik mijn verwachtingen loslaten. Want aan het weer was toch niets te doen. Ik kon gewoon kijken wat de dag brengt, wat er om me heen gebeurt. Ik stond er open voor, en sloot me juist niet af. Op de fiets ben ik er achter gekomen, dat we in Friesland ineens veel hartelijker bejegend werden dan in Drenthe en Overijssel, dat er duidelijk sprake is van een cultuurverschil. Het gekke is, dat zelfs het wachten in een bushokje op het overwaaien van een bui een avontuur was geworden.

Wandelen, fietsen, bus en trein vragen een bewuste besteding van je tijd. Wachten krijgt ineens de sfeer van een avontuur in plaats van een wachtkamer. Het is een oefening in het waarnemen van elk moment, van plannen en loslaten. Want natuurlijk maak je plannen, en toch weet je dat het allemaal heel anders kan uitpakken. En juist als het anders uitpakt maak je vaak de mooiste dingen mee.

Hilde Spille

http://hildespille.wordpress.com

Hilde Spille werkt sinds 15 jaar bij Paperclip Agency. Samen met haar partner Rob Berends runt ze het bedrijf, een impresariaat voor rock/pop artisten. Naast muziek en samenwerking staan ook ecologische, sociale en culturele duurzaamheid centraal. Hilde moedigt vrouwen aan om hun weg in de muziek (-business) te vinden.

 

De kunst om te durven falen

Via Twitter meldde Eva Kaldenbach zich spontaan aan voor het schrijven van een gastblog met een door haarzelf aangedragen thema: durf te falen. Zo’n aanbod laat je niet voorbij gaan en  zo verzorgt zij het gastblog voor juni.
En al ben ik al lang geen dertiger meer 😉 waar ze zich op richt volgens eigen zeggen,  genoot ik van haar verhaal en hoe ze de kunst van het falen aangaat. Dat is tijdloos immers. Geniet mee van haar verhaal en reageer op haar oproep om feedback en of jij durft te falen via @evakaldenbach via Twitter.

Durf te Falen
door Eva Kaldenbach

Er zijn momenten in je leven dat de wereld even niet meer zo zeker voelt en alles verandert. Relatie gaat uit, geen nieuwe werkopdrachten en ook in andere facetten van je leven loopt het allemaal niet zo soepel: het voelt zelfs misschien een beetje als falen. Niet de beste tijd, zou je denken. Dit is de tijd waarin ik mij bevind. As we speak.

Toch voelt het voor mij niet als kommer en kwel, maar als een tijd van nieuwe mogelijkheden. Ik wist namelijk al dat mijn relatie niet lekker liep, dat het vakgebied (de televisiewereld) waarin ik werkte niet de enige plek was waar ik wilde werken, en dat ik mijn eigen positie ten opzichte van mijn vriendschappen eens onder de loep wilde nemen. Het punt is namelijk dat ik verander. Ik krijg een steeds duidelijker gevoel bij wat ík belangrijk vind in het leven, in mijn werk en vooral in contact met anderen.

Kabouters, superego’s en topdogs
Dit heldere gevoel is ontzettend prettig. Ik weet steeds beter waar ik voor sta, en waar ik wel, of juist niet, voor kies. Maar daar zit ‘m ook de crux. Die keuzes die ik nu maak, zijn leuk, maar ook heel spannend. Wat als mensen mij raar/stom/gek vinden? Wat als het mij niet brengt wat ik hoop, en waar hoop ik eigenlijk op? Wat als ik he-le-maal alleen eindig? Misschien kan ik dit helemaal niet? Misschien wíl ik dit ook helemaal niet, maar dénk ik dat ik dit wil. Kortom, genoeg kabouters, superego’s en topdogs, hoe we ze allemaal ook noemen, die me toespreken en doen afvragen of ik wel de ‘juiste’ keuze maak en of ik het wel ‘goed’ ga doen.

Toch lukt het me nu vaak om, tussen die momenten van (soms grote) angst door, bij mezelf en mijn verlangens te blijven. Dit houdt onder andere in dat ik mijn blik verbreed van werken in de televisiewereld, naar iets waar mijn hart nog meer ligt; mensen adviseren/coachen en verbinden. Dit is het enige dat ik nu weet. Wat de precieze vorm wordt weet ik nog niet. Dat is spannend. Maar dit voelt al als heel wat en het voelt goed!

Durf op je bek te gaan
In dit proces sterk ik mij met de gedachte aan een opmerking die mijn docent  op de kunstacademie ooit gemaakt heeft: “Eva, durf nou eens écht te kiezen en op je bek te gaan!!” Die woorden, zo’n vijf jaar geleden tegen mij gezegd, zitten nog steeds in mijn hoofd. Ze zijn nooit weggegaan. Op de academie kon ik het niet. Zo perfectionistisch was ik, dat ik bleef hangen in halfbakken ideeën, die ik nooit helemaal uitvoerde, omdat ik bang was. Bang dat het toch niet goed zou worden en dat zou blijken dat ik nooit op de academie had moeten worden toegelaten. Grote angst om te falen dus. Mede hierdoor blonk ik ook niet uit mijn vak.

Het is een kunst om te durven falen. Dit betekent namelijk dat je iets aangaat waarvan je de uitkomst niet weet. Geen controle. Een uitdaging. En die wil ik aangaan!
Ik ga hem ook aan, onder andere door deze blog te schrijven, met veel plezier én met zweet onder de oksels. Ik heb mij notabene zelf aangemeld om deze blog te schrijven. Ik heb zelf het onderwerp mogen bedenken, en toch moet ik mezelf ertoe zetten om de blog te schrijven. Om niet te blijven hangen in mijn ‘wil ik zo’n blog wel écht schrijven?’gedachten. Die werken verlammend en zorgen dat ik de route neem naar de zogenaamde schijnveiligheid van ‘niets doen’. En daarbij zou ik natuurlijk ook gelijk de mogelijkheid ontlopen om misschien wel te falen in het schrijven van deze blog.
Toch is het nu tijd om te gaan durven falen, buiten mijn comfortzone te gaan, mijn zekerheid op te geven. En deze gastblog is stap 1. Ik zie nu ook dat als ik mijn leven wil gaan vullen met dingen waar ík blij van word, dit niet persé zonder slag of stoot zal gaan. En als iets niet direct lukt, betekent het niet dat het niet de juiste weg is of dat ik het niet kan, maar dat ik iets geleerd heb!

Durf jij te falen? Feedback? Reageer via Twitter: @EvaKaldenbach

Eva Kaldenbach ontwikkelt zich als adviseur voor dertigers in de creatieve industrie op het gebied van authentiek ‘zijn’ in communicatie en presentatie op werk- én privé gebied: Waarom wordt jouw theatervoorstelling niet geboekt? Hoe zorg je dat het contact in jouw relaties zich verdiept? Eva biedt inzicht- en oplossingen. Zij krijgt energie van het samenwerken/meedenken met mensen en het organiseren van bijeenkomsten om mensen te verbinden.

 

Door de tijd heen; druk!

Door de oproepen via Twitter krijgen de gastblogs een steeds verrassender karakter. Bijdrages van mensen die ons onbekend zijn. Blijft een genot om te lezen en hoop ook voor jullie. Dit keer was het thema “druk” en hierbij het verhaal van Monique die ons een kijkje in haar leven gunt.

Door de tijd heen druk!
door Monique Goossens-Mathijssen

Als kind zijnde was ik druk. Druk in mijn doen en laten. Ik zong graag, speelde veel en kletste de oren van iedereens hoofd. Toendertijd had de moeder nog de regie over mijn agenda. Toen ik ouder werd en meer en meer de regie over mijn eigen leven en dus ook agenda kreeg liep ik al vrij gauw vaak tegen de muur. Het was niet ongebruikelijk dat ik naast mijn lesrooster ook nog eens 2 a 3 afspraken had op een dag. Ik werd dan ook vrij jong een ster in multitasking.

Toen ik aan de universiteit begon en mijn rooster zag moest ik lachen. Wat een rust zou er in mijn leven komen. Ik had maar twee, en in drukke tijden drie, dagen in de week college. Maar op een of andere manier veranderde er niets. Ik zorgde er zelf wel weer voor dat ik druk was. Aangezien ik niet veel lesuren had, dook ik soms tot 3 uur ’s nachts in de boeken. Nodig nee? Waarom deed ik dit dan…waarom genoot ik niet meer van de rust die ik had kunnen hebben.

Toen de studie was afgerond gingen veel studiegenoten reizen of ze namen een vakantie van twee maanden. Ik niet, ik had binnen een week een baan. Mijn carrière ging vrij vlot en binnen een paar jaar was ik bij een grote verzekeringsmaatschappij teammanager. Een leuke functie…en je raadt het al….druk!

In 2010 kwam er een grote verandering in mijn leven. Ik werd zwanger. Een droom die uitkwam, hier had ik altijd van gedroomd. Ik heb een fantastische zwangerschap gehad. Heb ontzettend genoten en heb tot een paar dagen voor de bevalling gesport. Veel mensen om me heen vroegen of ik niet wat rustiger aan moest doen…nu mocht het toch eindelijk wel…ik was zwanger. Maar juist in deze periode werd ik mezelf er bewust van dit bij mij hoorde. Hoevaak ik ook hoorde ga nou eens tussen de middag rusten of geniet eens van een kop thee met een tijdschrift op de bank….ik kon dat niet.

Spijt? Nee! Maar af en toe lijkt me dat best eens lekker. Het is inderdaad druk met zo’n kleintje erbij, maar wat is het fijn. Het heeft mij er ook toe doen besluiten om een andere route te nemen met mijn werk. Door reorganisatie werden de mogelijkheden bij mijn oude werkgever minder. Ik heb uiteindelijk een leuke baan gevonden bij de Nationale Adviesbalie als projectleider. Daar werk ik twee dagen op kantoor en vier uur thuis in de uren dat mijn kleine meisje slaapt.
Veel vrije tijd? Nee! Die heb ik zelf uiteraard weer ingevuld. Mijn beeld van huismoeders (ik geef toe dat ik daar eerder wat denigrerend over was) is totaal veranderd. Ik zit niet hele dagen op de bank, ik ben er als moeder voor mijn meisje en ik vind het heerlijk!

Ik functioneer het beste in een druk leven, andere hebben meer rust nodig! Het voelt voor mij dan ook niet als druk, het is mijn manier van leven. Druk voelt voor mij dan ook niet negatief, integendeel ik krijg er energie van! Ik geniet dan ook des te meer van de dagen dat ik niets op mijn agenda heb.
Wat je ook met je tijd doet: GENIET! Want tijd gaat snel!
Toen ik ooit “zeurde” dat ik zo’n druk leven had en tijd tekort kwam zei iemand tegen mij: “Everybody has got 24 hours, its your own choice what you do with it!”. En zo is het maar net!

Monique Goossens-Mathijssen is werkzaam als projectleider bij de Nationale Adviesbalie. De Nationale Adviesbalie beheert meerdere informatieve websites op het gebied van familierecht, arbeidsrecht en erfrecht. Daarnaast zijn zij bereikbaar voor  een gratis juridisch advies en bemiddelen ze zo nodig naar een gespecialiseerd advocaat of notaris uit hun netwerk.
Monique Goossens-Mathijssen
www.echtscheiding-wijzer.nl
www.ontslag-krijgen.nl

Een dag zonder drukte is een dag niet geleefd

Via Twitter reageerde maar liefst twee “organisaties” enthousiast om gastblogger te zijn voor de maand mei. Altijd een verrassing wie de persoon achter die organisatie is en door de blogs gunnen ze ons een persoonlijk kijkje in hun leven en de associatie met het desbetreffende thema. Zo ook Leydi Johana over haar associatie met “druk”, het thema van deze maand. Veel leesplezier.

Een dag zonder drukte is een dag niet geleefd
Door Leydi Johana Breuls 

“Sorry, ik heb geen tijd” en “wat heb ik het toch druk” zijn standaard zinnen geworden in ons dagelijks leven. Zo ook voor mij. We staan om 7u ’s ochtends op, haasten ons naar het werk, hebben van allerlei bijeenkomsten, willen overal aan meedoen en tegen een uur of zeven zitten we aan ons avondeten. Vaak daarna nog wat te doen voor werk of het verplichte sporten, in ieder geval nauwelijks tijd voor onszelf.  Maar wat betekent ‘druk’ dan eigenlijk?

Druk in het woordenboek
In het woordenboek heeft druk twee betekenissen. Ten eerste is druk een zelfstandig naamwoord waarbij de volgende aspecten worden benoemd:
Druk
1 kracht die op een oppervlak werkt
2 situatie dat iets of iemand je tot iets dwingt
3 keer dat iets gedrukt is

Ik denk dat we bij het denken aan een thema als ‘druk’ allemaal sowieso aan de tweede optie denken. Hiervoor worden dan nog een aantal voorbeeldzinnen geformuleerd.
onder druk staan – gedwongen worden snel maatregelen te nemen
iemand onder druk zetten – iemand proberen te dwingen om iets te doen

Beide voorbeelden laten volgens mij goed zien dat druk voornamelijk op een negatieve manier ervaren wordt. Druk wordt opgedrongen en is een onvrijwillige conditie om in te verkeren.
Ten tweede wordt druk benoemd als een bijvoeglijk naamwoord. Het is opvallend hoe de betekenis van een woord dan veranderd.

Druk
1 waar van alles tegelijk aanwezig is; levendig
2 die of dat veel werk doet of veel werk geeft
3 heel beweeglijk en spraakzaam

Ook hierbij worden een aantal voorbeeldzinnen gegeven, het kan geen toeval zijn dat deze zich allemaal rondom ‘werk’ verscharen: het druk hebben op je werk, een drukke baan hebben etc.

Druk in persoonlijke zin
Naast de vrij droge en feitelijke benadering van ‘druk’ in het woordenboek, ben ik van mening dat er ook een druk bestaat in persoonlijke zin. Ik denk zelf dat druk uit verschillende aspecten bestaat. Ten eerste is het een ervaring, daarnaast is het een gevoel en gewoonte en ten slotte kan het ook nog een verslaving zijn.

Drukte is een persoonlijke ervaring, het ervaren van druk kan op veel verschillende vlakken plaatsvinden. Tijdsdruk, prestatiedruk, emotionele druk. Drukte is voor mij een gemoedstoestand. Eigenlijk iets waar ik ook gelukkig van word. Een dag geen drukte is een dag niet geleefd. Alsof veel dingen doen bevestigt dat ik er ben. Drukte is – in mijn geval – ook een verslaving. Ik kan er niet zonder en word juist onrustig als er geen drukte is. Wat paradoxaal eigenlijk.
In mijn dagelijks leven komt drukte aan de orde door de dingen die ik doe. Ik ben ondernemer en ook nog eens een ambitieuze ondernemer. Ik ben student en een ijverige ook. Daarnaast probeer ik nog een huishouden draaiende te houden, te sporten en mijn vrienden en familie te zien.

Drukte als systeem
Maar drukte is niet alleen een persoonlijke verslaving, maar ook een verslaving die binnen ons systeem van werken past. We willen met zijn alleen een paar keer per jaar op vakantie, een leuke auto en uit eten, noem maar op. Dit wordt betaald vanuit het werk dat we doen en daarom voeren we de druk op. Dan komt er meer geld binnen om leuke dingen te doen. Maar doordat het werk zo druk is, is het lastig om af te remmen en écht tijd te maken voor de leuke dingen. Wat paradoxaal eigenlijk.

Voor ondernemers is het werken binnen dit systeem wellicht een herkenbaar patroon, het liefst bezig willen zijn met alle dingen tegelijk en een succesvolle zaak runnen. Je wordt je pas bewust van de drukte als er een moment van leegte is. Omdat die drukte zo eigen is aan je werk en aan het leven vandaag de dag, is het misschien juist goed om af en to een adempauze te nemen.
Dan is de afwezigheid van drukte compleet en onrust brengt je terug naar de dingen van alledag, terug de drukte in. Terug naar het doen van de dingen waar je goed in bent, maar belangrijker nog, terug naar de dingen die je leuk vindt en waar je van houdt.

Leydi Johana Breuls is van Social Profit Consultants,  een organisatieadviesbureau op het gebied van Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen en geeft specifiek advies over Social Return on Investment.  Hiervoor hebben ze verschillende pakketten die zijn af te nemen, variërende van een adviesrapport tot de uitvoer van complete projecten voor bedrijven.
Contact
Leydi Johana Breuls
www. socialprofitconsultants.com
L.J.Breuls@socialprofitconsultants.com

 

 

 

 

Keuzevrijheid door Jan Vugts

Na de oproep voor een gastblogger over het onderwerp “keuzevrijheid” reageerde Jan Vugts al vrij snel. In zijn intro van dit blog geeft hij aan hoe hij eraan begon en wat keuzevrijheid voor hem betekent.

“Ik koos er in alle vrijheid voor om dit blog te schrijven. Waarom eigenlijk? Ik had toch ook gewoon niet kunnen reageren. Maar nu is er geen weg meer terug. Of ja toch wel natuurlijk. Ik kan weer gewoon mailen dat ik er toch geen zin in heb. Nou dat doe ik nog maar niet. Dat kan altijd nog want ik heb nog enkele dagen voor de deadline. Laat ik maar proberen er het beste van te maken. Dit begin schreef ik donderdag 1 maart. Het is nu zondag 4 maart en de afspraak met Marguerite is het morgen naar haar toe te mailen.

Ik reageerde waarschijnlijk omdat ik vaak een hekel heb aan al die keuzemogelijkheden die ik heb. Ik voel het vaak niet als vrijheid. Ik erger me vooral aan al die verschillende varianten van een bepaald product.

Ik ervaar de mogelijkheid om te kunnen kiezen uit meerdere mogelijkheden als een vrijheid als het niet te ingewikkeld is en ik goed de verschillen tussen de mogelijkheden kan overzien. Reis ik bijvoorbeeld van Tilburg naar Utrecht met de trein of met de auto? Hoelang zal de reis ongeveer duren, wat zijn de kosten, wat is het comfort?  Een keuze waarvan ik de gevolgen kan overzien. En dan is de keus snel gemaakt. Ik hoef er niet lang over na te denken.

Helaas leven we in een aanbodeconomie waarin ze je als consument van alles proberen op te dringen en dan is er van keuzevrijheid geen sprake meer voor mij. Heel erg is dit in een supermarkt. Het aantal soorten chips, yoghurts, etc. etc is zo groot. Er valt dus heel wat te kiezen. Maar als ik gewoon een liter biologische vla wil kopen is het handiger dat er in het winkelschap alleen vla en biologische vla staat en niet zoals nu vaak het geval is dat er twintig soorten vla staan. Er is dan zoveel te kiezen dat het daadwerkelijk kiezen moeilijker wordt. Maar bij chips die ik ook, of misschien wel vooral, voor mijn kinderen koop, speelt er nog een ander probleem. Want die willen liever niet elke week dezelfde chips. Maar ik kan niet onthouden wat ik vorige week gekocht heb, laat staat de week daarvoor. Dus dan heb ik theoretisch wel de vrijheid om te kiezen wat ik wil maar ik ben niet zo blij met die keuzemogelijkheid. Was er maar gewoon net als twintig jaar geleden de keuze uit twee soorten: ‘gewoon’ en paprika.

En dan al die keuzes die wij de laatste jaren hebben gekregen op het gebied van b.v. zorgpolissen, gasleverancier, telefoonaanbieders etc. etc. En de bijbehorende aanbiedingen, vergelijkingssites op internet. Ik weet niet hoe het u vergaat maar ik heb regelmatig geen zin om gebruik te maken van mijn vrijheid om te kiezen. Ik blijf vaak zitten waar ik zit en verroer me niet. Ik zat bij CZ en blijf daar voorlopig ook maar zitten. Ooit een aanbieding gehad via het werk van mijn vrouw voor een polis voor het hele gezin en die toen maar genomen. Vraag me niet waarvoor ik nu wel en niet verzekerd ben. Ik ken de polis niet uit mijn hoofd. Als ik iets heb kom ik er wel achter of het in het pakket zit.

Ik heb met aangemeld bij het bel-me-niet-register om te voorkomen dat ik word lastig gevallen door andere verkopers van zorgpolissen die nog een aantrekkelijkere aanbieding hebben. Ik voorkom daarmee dat ik weer iets moet kiezen. Toen ik me daarbij nog niet had aangemeld werd ik zo af en toe wel eens gebeld en dan vooral voor telefonie abonnementen. Die irritante bellers met hun mooie verkooppraatjes meenden mij te verleiden tot het nemen van een nog gunstiger abonnement.
Misschien geldt voor keuzevrijheid wel heel sterk dat het bezit van de zaak het einde van het vermaak is.  Als je niets te kiezen hebt verlang je er naar. Maar zodra je in alle vrijheid kunt kiezen uit heel veel varianten van ongeveer hetzelfde kan de vrijheid om slaan in een vorm van keuzestress.

Ik heb nog wel tijd om dit blog nog eens te veranderen want het is nog geen maandag. Maar ik kies ervoor hem dadelijk te versturen. Kan ik weer wat anders gaan doen.

Jan Vugts geeft informatie over duurzamer voedsel en eerlijke handel en laat de mensen de producten zien, proeven en kopen. Bv. in de vorm van een Wereldmaaltijd.  www.bureauverantwoord.nl

 

 

Win, Winner, Winst door Jan Peter Bogers

Blij verrast reageerde ik op het aanbod van Jan Peter om het gastblog voor februari te verzorgen. Wederom was het een kadootje om te ontvangen en te lezen, ook wel herkenbaar… Dus nogmaals dank, Jan Peter. En wens jullie veel leesplezier.

Win, winner, winst – door Jan Peter Bogers

Plof! De post valt op de deurmat. Kaarten, rekeningen, een tijdschrift, ongewenste reclame. Leuke dingen en minder leuke dingen. En… jawel hoor, een blauwe envelop. De 3e deze week.  Mijn vrienden van De Belastingdienst willen weer eens wat van me. Deze keer willen ze weten wat mijn winst is. Winst, in keiharde euro’s. De blauwe envelop zet mij niet aan het werk, dat heb ik gelukkig uitbesteed. Ik en fiscale zaken, wij zijn een slechte combi. Maar hij zet me wel aan het denken. Wat was mijn winst het afgelopen jaar? En zijn dat wel puur euro’s? En als het meer is dan dat, hoe bereken ik dat dan?

fotoIk heb een raar jaar achter de rug. Een groot project afgerond, waar ik anderhalf jaar in heb geïnvesteerd en dat uiteindelijk mislukt is (wat is dat eigenlijk, mislukt?). Een grote transitie in mijn bedrijfs-activiteiten met daaraan gekoppeld een nieuw productportfolio. Een inspirerend project zonder verdienmodel. En aan het eind van een jaar een toffe kans, die we nu aan het vormgeven zijn. Door dit rommelige jaar, had ik ook nog eens tijd nodig voor herbezinning en het vinden van focus. “Een slecht jaar dus”, hoor ik De Belastingvrienden al zeggen…

Waardevol

Maar zo slecht voelt het niet. Het mislukte project (the 3rdplace) noemde mijn goede vriend – en kansdenker pur sang – Ruud de Smit een hele dure, maar heeele waardevolle cursus. Ik heb er veel in kunnen experimenteren, heb veel en snel geleerd, op een praktische manier. Over community’s, crowdfunding en -sourcing, samenwerking in een zwerm à la Het Nieuwe Werken, timing en momentum, oude versus nieuwe economie, oude economieën die zich voordoen als nieuwe, mijn intuïtie, dat ik die vaker moet volgen, vertrouwen, etc etc. Moet je volgens de Amerikaanse filosofie niet minimaal één keer failliet gaan om jezelf een echte ondernemer te mogen noemen? Nou, en zo erg was het nou ook weer niet. Ik werd een tijdje terug zelfs uitgenodigd door een club jonge ondernemers om over ‘mijn mislukking’ te komen vertellen. Onmiddellijk “ja” gezegd en het was superleuk! Kortom: ik zou het zo weer doen. Nou ja… ietsje anders natuurlijk.
Ook het inspirerende project (7 Days of Inspiration) was erg experimenteel. Een hele zwerm mensen die vanuit hun passie en talent prachtige projecten uit de grond stampten met nul euro (“Huh?”, aldus de Belastingvrienden). En vanuit een onorganisatieprincipe. Dat leverde vanuit bevlogenheid enorme maatschappelijke waarde op. En een netwerk van mensen die elkaar blijven vinden en blijven helpen waar mogelijk. En nieuwe vrienden. En nieuwe samenwerkingen. En ontdekkingen. En persoonlijke groei.

Waarde genereren en waarde ontvangen

Ik denk ook eigenlijk liever in waarde dan in winst. Eén van de dingen waarover ik binnen het team van Durftevragen ook veel leer. Ik vraag me steeds vaker af: welke waarde levert dit idee, project, initiatief me op? En jazeker, dat kunnen die keiharde euro’s zijn. Daar kun je namelijk hele leuke dingen mee doen. Maar het kunnen ook nieuwe contacten zijn, een goed gevoel, een leerzame ervaring, een leuk kado, een boel fun.
Maar ook: welke waarde genereer ik daarmee? Wat kan ik hiermee betekenen voor anderen, een organisatie, de maatschappij? En ja, heel stiekem ook: de wereld? Want als ik die 0,0000001% mooier kan maken, dan vind ik dat heel waardevol.

Ik ben daarin niet uniek. Steeds meer mensen denken in waarde in plaats van winst. Trouwens, we hebben geen keuze. Profit is maar één van het drietal People, Planet, Profit. En als we als People nog een tijdje op deze Planet willen vertoeven, zullen we daar waardebewust mee om moeten gaan. Zoeken naar een… hou je vast… win-win werkwijze. Trendwatchers en experts zeggen dat duurzaamheid (ik vind het Engelse sustainability vollediger) hèt wereldwijde thema voor de komende 4 à 5 decennia is. En iedereen met een beetje gezond verstand zegt dat ook. Dat vraagt omdenken in waarde. En om je af te vragen: Welke waardevolle bijdrage lever ik?

Winst

O ja, die blauwe envelop. Die stuur ik meteen op naar Pim, die weet wel wat hij daarmee moet doen. Die slaat aan het administreren, wat hij heel goed kan. En dan gaat de computer rekenen, wat hij heel goed kan. En dan komt daar een resultaat uit: mijn winst. Ik ben benieuwd…

Jan Peter Bogers adviseert en begeleidt teams en organisaties over Het Nieuwe Werken,  Anders Organiseren en het komen Van Visie naar Actie. Hij zoekt graag naar de kern van een probleem en vervolgens naar onbegrensde (maar simpele) oplossingen. Kijk voor meer informatie op www.janpeterbogers.nl

De beste inzichten krijg je ‘unplugged’ – Sigrid Van Iersel

Via Twitter reageerde Sigrid van Iersel  enthousiast op onze oproep en ze is notabene nog schrijfster ook ! Dat is boffen en nogmaals dank voor deze mooie blog waarbij zij als uitgangspunt  ‘nieuwe voornemens’ heeft genomen; daar zitten we op dit moment immers nog vol van. Veel leesplezier gewenst.

De beste inzichten krijg je ‘unplugged’ 

Mijn vriendin wilde onlangs het vijftienjarige jubileum van het hospice vieren, waar zij coördinator is. Ze had geen idee hoe ze dat aan zou pakken. Een speciaal boekje uitgeven? Dat hadden ze bij het vorige jubileum al gedaan. Een seminar houden? Een aardig idee, maar te bewerkelijk. Een feestje dan? Met dreigende bezuinigingen in het vooruitzicht was daar niet bepaald aanleiding voor.

Ze had al half besloten om het hele jubileum te laten zitten. Misschien kon de redactie van hun relatiemagazine dit onderwerp nog een plaatsje geven, liet ze me weten. Dat moest het maar zijn.
Het weekend brak aan, dus ze gaf zich over aan ontspanning. Ze ging lekker uit eten en naar de film. Ze genoot er volop van om alle drukte van haar werk even helemaal achter zich te laten.

Het kwartje valt
Op zondagmiddag werkte ze in de tuin. Ineens viel het kwartje. Dat magazine, waarom zouden ze niet het hele nummer aan het jubileum wijden? Met extra pagina’s, om te etaleren wat voor moois de organisatie allemaal voor elkaar kreeg?

Dan moest er ook een interview met de wethouder bij! Als die verklaarde dat hij het werk van de organisatie zeer bewonderde, zou hij misschien ook wat milder zijn bij de komende bezuinigingsronde…   Dit speciale jubileumnummer kon ze bovendien toesturen aan mogelijke nieuwe donateurs. Dat zou misschien meteen de financiële nood verlichten. Zo kon ze diverse vliegen in één klap slaan. Wow, de ideeën buitelden over elkaar heen. Ze kreeg het er warm van!

Hoe kreeg ze ineens zoveel nieuwe invallen?  Op het eerste gezicht lijkt het niet erg productief als je je werkplek verlaat, totaal andere dingen gaat doen en misschien zelfs je mobiele telefoon uitzet. Maar dat is schijn: helemaal ‘unplugged’ geef je je onderbewuste de gelegenheid tot nieuwe inzichten te komen. Door simpele bezigheden als afwassen, wandelen, dagdromen of onkruid wieden neemt de activiteit van de linkerhersenhelft af en heeft de rechterhersenhelft min of meer vrij spel.

Opzienbarende uitkomsten
Deze wachttijd leidt tot opzienbarende resultaten, blijkt uit wetenschappelijke experimenten. Proefpersonen die rebussen op moesten lossen, kwamen tot betere prestaties als ze extra tijd kregen. Hoe langer ze pauze hielden, hoe sneller ze de oplossing vonden. Het omgekeerde geldt ook. Hoe meer we ons onder druk (laten) zetten om complexe vraagstukken in korte tijd op te lossen, des te beroerder is de uitkomst van ons denkwerk.

Het verhaal van mijn vriendin heeft mij aan het denken gezet. De periode tussen Kerst en Oud & Nieuw is voor mij altijd een waardevolle week om terug te blikken en nieuwe plannen te maken. Juist omdat ik helemaal afstand kon nemen van mijn werk, ontstaan veel nieuwe ideeën en inzichten.

Een van mijn goede voornemens van komend jaar is om nog vaker doelbewust tijd in te ruimen voor ontspanning. Bij mij flitsen de ideeën naar boven als ik alleen een uur ga fietsen. Die tijd ga ik inplannen in mijn agenda. Want als je weet dat dit een waardevolle investering is in creativiteit en dus in het resultaat van je werk, kun je je dan veroorloven er geen aandacht aan te besteden?

Sigrid van Iersel is schrijver van het boek Lenig Denken en het e-book Toverballen voor het brein over de toepassing van storytelling in informatieve teksten. Ze is als journalist gespecialiseerd in innovatiebeleid, duurzaamheid, co-creatie en vernieuwende maatschappelijke projecten.
Meer informatie vind je op www.verhaallijnen.nl