Onzichtbaar zichtbaar zijn

Profilerend, pedant, arrogant, relevant? Zichtbaarheid blijft een boeiend en ook stoeiend onderdeel waar ik de laatste tijd keer op keer mee geconfronteerd wordt. Op een wijze die me doet beseffen dat ik vaker dan niet mezelf onzichtbaar maak of niet zichtbaar genoeg. Dat terwijl ik wel aanwezig ben of kan zijn, dus daar kan het niet aan liggen.

Moedig, authentiek en kwetsbaar. Deze associaties transformeren als het ware de eerder genoemde overtuigingen over hoe je jezelf ook kan laten zien. Hoe ik mezelf laat zien en wellicht ligt het aan het aan de wijze waarop ik mijn werk doe. Vaak op de achtergrond en het licht is voor diegenen die die impact maken, op diverse lagen en aspecten in de samenleving.

Bijdrage leveren belangrijker dan wij zelf 

Dat ik, en niet alleen ik, daar een bijdrage aan kan leveren, dat is een mooi gegeven. Van hun feedback word ik verlegen en in het licht van hun ontwikkelingen verblind en soms zelfs verrast en enthousiast hoe we samen die impact versterken en de transitie versnellen of laat ik zeggen mogelijk maken. Snelheid daarbinnen is relatief immers.

Vind het knap hoe mensen alles wat ze hebben gedaan keer op keer over de bühne brengen. Verbazingwekkend hoe mensen zich voorstellen met hun gehele CV paraat, als de geloofwaardige basis waarop je kan vertrouwen en bouwen. Mijn waarom is in het voorstel rondje leidend en dat is dan ook het verhaal wat ik uit. Ben niet zo compleet, aangezien ik liever de achterkant van die CV vertel. Van waaruit ik doe wat ik doe en waarom. Wat mijn drijfveren zijn en hoe mijn betrokkenheid groeit naarmate de samenwerking bloeit. Hoe we werken aan systemische veranderingen en daar graag dat duwtje in de rug aan geven, al nemen we daarbinnen toch ook vaak het voortouw.   Zelf vertrouw ik er op dat de ervaring, kennis en professionaliteit in de praktijk zichtbaar genoeg wordt.

De waarde wordt zichtbaar in de praktijk

Bij mij gebeurt er iets als we eenmaal in beeld zijn. Dan volgen de voorbeelden zich in rap tempo op en die spreken dan voor zich.  Dan passeert veel van wat ik, vaak in samenwerking,  al die jaren gedaan en ontwikkeld heb. De expertise, professionaliteit , kennis en ervaring en vanuit welke achtergrond komt als vanzelf voorbij. Dan is het geen op zichzelf staande belangrijk makende promotie en wellicht maakt dat het voor mij makkelijker. Het heeft een functie en draagt op die manier bij aan wat we samen nog gaan doen. Wat heerlijk om uit die gevulde kast dat open te trekken wat nodig is om de abstractie die in mijn werkveld kan optreden concreet te maken. Dan schakelen we snel en zo bouwen we vertrouwen op en worden zichtbaar in de uitwisseling. Ook omdat we vaak geen terugkerend kunstje doen. Toch besef ik dat die zichtbaarheid, ook op voorhand, belangrijk is. Meer communiceren over wat we ontwikkeld hebben en aan het ontwikkelen zijn.

Het voorafje mist en nu ik er door samenwerkende partners en zelfs opdrachtgevers op gewezen wordt hoe wat we doen en al gedaan hebben best wel wat voorstelt is het tijd om te kijken hoe ik dat evenwicht kan vinden. Het versterkt kennelijk onze geloofwaardigheid en vergroot hun vertrouwen, nog voordat ze ons op de radar hebben. Hoe kan ik beter zichtbaar worden en blijven op een manier die bij mij past. Anders werkt het niet en wordt het enkel maar ongemakkelijk, voelt het niet echt en verlies ik wellicht de verbinding en het enthousiasme wat uit het binnenste van mijn kern komt.

Zegt het voort !

Dus sja, mijn stoeipartij met die zichtbaarheid gaat door. Het is fijn om te ontdekken dat meerderen daar mee worstelen. Vooral diegene voor wie het ook gaat om het grotere geheel en wat we met elkaar beogen. Het waarom ik doe wat ik doe zal altijd wel de boventoon blijven voeren, als ook de impact die we samen maken. En als anderen doorvertellen hoe wij daaraan bijgedragen hebben, dan hoeven wij het niet te doen.:-)