Zo vlak voor de zomerstop staat de wereld nog lang niet stil. Tenminste niet “mijn”wereld. Er wordt nog volop gespard, verkend, geschreven en ontwikkeld en zeker waar het gaat om de samenleving en hoe we met elkaar kunnen leven. Anders, met innovatieve oplossingen, andere denkwijzen en andere rollen en taken voor een ieder, inclusief de gevestigde pilaren in die samenleving.

Dat is een goede zaak al vraag ik me soms af of ik de afgelopen zeven jaar in een parralel universum heb geleefd. Zo’n wereld waar de betrokkenheid bij de samenleving gemeengoed is en de standaard, waar ondernemen vanuit de impact die het heeft op deze samenleving,  centraal staan. Gericht op een andere manier van denken en handelen, de ene noemt het innovatief en de ander gewoon logisch nadenken. De een verkent en onderzoekt en de ander doet het gewoon. Dat is ook allemaal nodig en ik prijs me gelukkig dat ik zie dat het niet meer zo als vreemd of te idealistisch wordt ervaren.

Toch zie ik sommige artikelen en onderzoeken voorbij komen waarbij het nog steeds niet helemaal duidelijk is wat er nu aan het gebeuren is, voor welke kantelingen in de samenleving we staan en hoe dichtbij deze zijn. Het verwoorden hiervan en het stimuleren van deze ontwikkelingen vergt een taal die we allemaal verstaan en in ieder geval een toetsing dat we het over hetzelfde hebben. Dat mist nog wel eens waardoor de kern verloren gaat en de gewenste ontwikkelingen een vertraging oplopen.

Nog fff geduld

Ik  bemerk dat mijn geduld een grens heeft en besef dat ik zo graag een versnelling wil. Misschien komt het door mijn gewandel en vaak ook geploeter van de afgelopen veertien jaar in dit veld en al ben ik echt blij met de huidige ontwikkelingen die we zeven jaar geleden echt niet voor mogelijk hielden, mis ik soms iets. Zoals het beeld van diegenen die hier al echt mee aan de slag zijn en het algemeen delen van deze leerlessen, zodat alles inderdaad in die stroom versnelling komt.

Daarbij besef ik ook dat wij, als maatschappelijk middenveld, de verantwoordelijkheid en trekkersrol die we hebben in die versnelling, ook te lang voor ons uitgeschoven hebben. Te afwachtend soms , al is het fijn om te zien dat we nu meer durven en ons voortschrijdend inzicht door de ervaringen ons daarbij helpt. Net als de veranderingen in de samenleving en hoe we daarmee omgaan.
Natuurlijk kon niet alles wat we voor ogen hadden en waren (en zijn) er nog steeds algemene regels en wetgeving die ons soms in een spagaat brengen. Toch is er een steeds grotere massa die hiermee aan het werk is, die domein overschrijdend werkt en het belang van samenwerken, samen optrekken en de kennis te delen die we allen inmiddels hebben vergaard, zeker onderschrijft.

Dat stuwt de ontwikkelingen van het sociaal ondernemerschap op en al ben ik niet van de labels en definities besef ik terdege dat een gemeenschappelijke “understanding” van dat begrip en wat deze ondernemers beogen van belang is. En dat geldt niet enkel voor hen, ook de rol van overheid en de corporates verandert en ook daar zijn die aspecten van samenwerking en kennis delen en het gewoon ervaren,  vanuit de Good Practices die er al zijn, van belang.

Kunnen en durven we het?

Dus laten we de hekken laten zakken, de domeinen anders benoemen (opheffen is misschien nog een stap te ver), en onze rollen en taken beter op elkaar en elkaars behoeften afstemmen. Gooi het open en laten we zien wat er gebeurt. Wie staat er op en durft een nieuwe aanpak aan ?

En natuurlijk is er iets van een gestructureerde aanpak nodig om de veranderingen te verduurzamen en de impact op de samenleving te vergroten. Kunnen we dat onderwijs ,de zorg en het welzijn verbeteren op een manier die werkt, voor iedereen? Hebben we voldoende slagkracht en zoeken we elkaar op als we dat niet hebben? Hebben we inmiddels op diverse gebieden zoveel aansprekende voorbeelden dat het niet als Utopie ervaren wordt, ook voor diegenen die er verder van af staan ?

Meer vragen dan antwoorden. Gesteld vanuit een onvermogen en ongeduld, aan te pakken vanuit vermogen, kennis en ervaring en de tijd nemen. Rome was niet in een dag gebouwd. Ik weet het. Laten we echter niet nogmaals zeven jaar wachten, dat hoeft immers niet.

De plannen liggen er, er zijn genoeg partijen die hun kennis en ervaring samen inzetten, en er zijn mensen met lef die het wel willen doen. Ik ben benieuwd waar we over zeven jaar staan en wat voor stuk ik dan lees en of schrijf. Ik ervaar het ook als prikkelend en een voorrecht zo in de voorhoede te kunnen en mogen staan.

Zoals ik al eerder schreef :

“Begin dit jaar schreef ik mijn nieuwsbrief dat ik voelde aan alles dat dit jaar een bepaalde tinteling in zich draagt. Nu halverwege besef en bemerk ik dat de tintelingen over gaan in prikkelende gesprekken op de meest vreemde en mooie plekken met mensen die stappen (willen) zetten. Kan daarvan genieten en de belofte van een impactvol jaar wordt steeds concreter en komt dichterbij. Wartaal voor de een, ver van mijn bed show voor de ander en voor steeds meer mensen een andere samenleving die we zelf maken en die steeds bereikbaarder wordt. Schreef het al eerder en het blijft maar doorgaan. Kan er niet meer omheen en wil ik ook niet! ”
“We are trying to construct a more inclusive society. We are going to make a country in which no one is left out.” – Franklin D. Roosevelt

Dus eromheen al lang niet meer. Nog meer een aandeel en verantwoordelijkheid nemen; graag !
Gedurende de zomerstop daar maar eens serieus werk van en plannen voor maken; de toekomst is NU !