De eerste gastblogger is Marc Harens – part time projectmanager Evenaar & Partners.
Hij schreef  het prachtige verhaal Samen waar het weer gaat om wat we samen kunnen en zijn enthousiasme over de opkomst van het Sociaal Ondernemerschap.

SAMEN

Net als elk kind keek ik vroeger Sesamstraat. Eén van de scenes die ik me zeer goed herinner, is die waar Ernie leert dat het beter werkt om iets samen te doen. Daarna zegt elk personage van Sesamstraat “Samen” op zijn of haar manier.
Samen betekent contact, verbinding, open staan voor een ander en communicatie. Het is niet alles oplossen voor iemand of iemand in de steek laten. Het is naast iemand gaan staan en niet voor of achter iemand.

Ik ben zo enthousiast over de opkomst van Sociaal Ondernemerschap, omdat het weer gaat over “samen”. Samen de schouders er onder zetten en met elkaar de samenleving prettiger maken voor elkaar. Het gaat in totale vrijheid en betrokkenheid met elkaar.

Het is makkelijk om af te geven op een inefficiënte overheid die in de afgelopen decennia veel taken naar zich toe heeft getrokken, zonder te kijken naar onze eigen rol daarin. Hebben wij als burgers niet bij elk probleem de overheid geroepen om in te grijpen? Net als een kind dat z’n ouders roept, als het niet bij machte is. De tijd is aangebroken om op eigen benen te gaan staan en zelf, samen, onze problemen aan te pakken.

Gisteren had ik hierover een gesprek met een vriendin en ik gaf haar als voorbeeld het probleem dat er in bepaalde achterstandswijken veel kinderen zonder lunch naar school komen. Dit is een tijd geleden gesignaleerd vanuit de samenleving en op de politieke agenda gezet. Als de overheid zoiets aanpakt, zal het op alle scholen in Nederland lunch moeten worden verzorgd. De overheid kan immers geen onderscheid maken. Er komt een aanbesteding, er komt een uitvoerende organisatie, er komt misbruik en dus ook weer een controlerende organisatie. Voor we het weten is de organisatie een moloch, rijzen de kosten de pan uit en is de uiteindelijke kwaliteit beneden peil.

Pakken we dit aan met sociaal ondernemerschap, dan slaan een bakker, een slager en een groenteboer in de buurt de handen in één. Zij maken er hun missie van om op een school, waar het echt nodig is, elke dag een gezonde lunch neer te zetten.

Dat het kostenverschil voor de samenleving als geheel enorm is, is evident. Bovendien komt er een verbinding en betrokkenheid tussen de mensen van de school en het bedrijf. Ook de kinderen en ouders van de school en de klanten en leveranciers van de ondernemer raken betrokken bij elkaar. Dit in tegenstelling tot de oplossing met belastinggeld, waarbij de betaler altijd vindt dat deze te veel betaalt en de ontvanger altijd vindt dat zij te weinig krijgen.

In het voorbeeld heb ik lunches op scholen gebruikt, wat geen overheids beleid is geworden. De “gratis” schoolboeken voor iedereen is wel beleid geworden. Ook daarbij lag het probleem bij enkele scholen en is de oplossing voor alle scholen, terwijl een paar boekhandels of uitgeverijen het met elkaar op hadden kunnen lossen. Uiteindelijk kunnen wij zo zelf veel taken op ons nemen, die we eens aan de overheid hebben gegeven.

Als je de samenleving als één geheel ziet, dan kan je zien dat we enorm veel kosten kunnen besparen door directer contact met elkaar. Het is immers veel efficiënter om iemand direct €50 euro te geven, dan via de belasting en het bureaucratische systeem dat betrokken is bij de uitkering en controle ervan.

Naast het kosten aspect is er de sociale samenhang in de maatschappij. Doordat de overheid geld int om problemen in de maatschappij op te lossen, is er geen enkele betrokkenheid meer van de betaler naar de ontvanger. De gedwongen solidariteit zorgt voor afstand met elkaar en voor apathie naar onze medemens. Terwijl vrijwillige solidariteit zorgt voor betrokkenheid en verbinding.

Laten we weer eens luisteren naar Sesamstraat en het samen gaan doen.