Retorica – beleving van mijn betekenisvolle reis

Ik startte een reis. Een reis zonder vaste bestemming, een reis van maar liefst tien maanden. Niet aaneengesloten, korte trips met een lijn die deze momenten aan elkaar verbond. Scheepte me in en wachtte op de dingen die gingen komen. Bepakt met mijn favoriete speelgoed als bagage voor de eerste trip ging ik op reis. Naar een huis van inspiratie, in het bos en waar een groep op me wachtte. Een groep, nog onbekend en enkel verbonden door de belofte van een proces en een gloedvol betoog. Verbonden door een bijzondere kapitein die, als uitzondering op de eerste regel van deze beroepsgroep, niet ging voor gelijk hebben. Een kapitein die slechts leidde vanuit wat hem aangereikt werd en die zorgde voor de ruimte en veiligheid voor allen die waren opgestapt. Opgestapt op deze bijzondere reis.

Het speelgoed werd een verhaal, ieders eigen verhaal, openlijk gedeeld in een bijzondere veiligheid van voor elkaar onbekenden. Een bal, een Meccano-doos en zo nog wat ander speelgoed werden een verhaal, persoonlijk, open en rakend. Een losse groep van individuen werd gehecht door het samen spelen. Het eerste deel van de reis zat er bijna op en na het lezen van het logboek door de kapitein volgde er een verlangen.

Een verlangen naar de volgende etappe.

Nog geen maand later opnieuw op stap, een al wat bekendere route, vol behoefte alles op te zuigen van wat er komen ging. En ik zag, kwam, en overwon. Overwon de ongemakkelijkheid en voelde dat het goed was. Een reis naar binnen om straks die naar buiten te kunnen maken. Van centrum naar centrum, energiek verbonden. De zoektocht was begonnen.

Elke reis heeft ook een theoretisch kader en een eigen taal. Het volgende traject besloeg bestudering en de taal van de interpretatie. Hoe droog ook, het trok me. Door de filosofische inslag, de tijdsbeelden en de betekenis van geven en ontvangen van tekst en toehoorder. Mistig was het tijdens die stap van de reis soms wel. De rijkdom van de verworven kennis was nog niet geheel doorgedrongen.

Elke maand opnieuw werd het zoeken intensiever, met elkaar en in mezelf. We kregen allen dezelfde routekaart met gelijk dezelfde tekst, toch was de beschreven en gevolgde reis steeds compleet anders.

De een reisde via de tijd, de ander met Alice en haar vader, en een volgende beschreef de pijnlijkheden op de reis. Terwijl de een de bestemming als uitgangspunt nam, volgde de ander het ritme en zelf kwam ik gewoon thuis. Eenzelfde reisbeschrijving en plan en toch een geheel andere bestemming, of leek dat maar zo.
De opvolgende maanden waren bijzonder. Een ketting van delen en verbondenheid, geregen van verhalen. Elke keer weer kwam ik thuis met een vol gevoel, bijna teveel om te behappen. Laten bezinken, stilte nemend en ik was klaar voor de volgende afstand. Ik keek ernaar uit, een middag waarin geven en ontvangen centraal stond. Geheel daar, in dat moment.

De energie stroomde en we tekenden in voor een nieuwe reisronde met een geheel eigen reisplan, slechts de kaders waren bekend en gelijk.

Opnieuw ondergedompeld in prachtige horizontversmeltingen, joyeuse belevenissen met aan de ene kant soms distantie en toch ook weer zo dichtbij.
Ik ben er stil van..

Dat we door bleven varen. Ingegeven door het reisgezelschap wat me inmiddels zo dierbaar was geworden en de kapitein die sturing gaf zonder te sturen. Toch ook door het gegeven, het verlangen naar meer, alsmaar maar meer lezen, schrijven, geven en ontvangen. Ontwaakte vlam die smeulde en waarvan ik het bestaan niet echt wist. Bevestiging van het al weten en voeding aan wat ik nog niet weet en zo graag meer van wil leren, al doende. De hernieuwde liefde voor de filosofie, de energie en het delen, ook al is het reisgezelschap anders.

Nu kan ik wachten, wachten totdat ik eruit ben, terwijl ik al weet dat de reis nog niet voorbij is. Het is nog niet klaar, zoals een medepassagiere het zo mooi omschreef.

En naast dat ik niet wilde dat het klaar was, voel en weet ik dat ik door wil reizen. En door die opeenvolgende gebeurtenissen die schijnbaar weinig met elkaar te maken hebben word ik op het spoor gezet in te tekenen voor de volgende reis. Ik kan wachten, terwijl ik het al weet. Dus laat ik die creatieve stilte even voor wat die is en besluit mee te gaan, de verdieping in, op meer aspecten dan een. Het zal weer tien maanden lang een middag mijn ‘thuis’ zijn; ik kan ernaar uitzien!