Het wordt een mooie lente

Ongelooflijk om te beseffen dat het alweer Maart is en we richting het begin van de lente gaan. Terugkijkend op de afgelopen twee maanden van dit nieuwe jaar vraag ik me af wat ik heb gedaan en of ik heb gedaan wat ik wilde doen en wellicht nog belangrijker; heb ik er ook nog plezier aan beleefd ?

Er zijn van die weken die voorbij vliegen en er geen zichtbaar moment is voor mezelf. Schrijf zichtbaar omdat ik merk dat ik wel die momentjes neem en steeds meer naar behoefte de dag invul. Ik luister steeds beter naar mezelf (en gelukkig luister ik sowieso wat meer ;-)) en naar wat ik nodig heb op dat moment. Dat dat niet altijd uitkomt met wat de buitenwereld verwacht kan ik nog niet geheel laten, al kom ik soms wel heel erg dichtbij. Dat betekent niet dat ik me nu ineens niets meer van niemand aantrek en gewoon maar doe wat ik wil ongeacht de gevolgen. Juist niet gek genoeg. Merk dat doordat ik de keuze maak die beter bij mij past, die ook ineens veel beter past in het geheel en bij de mensen om me heen. Oh, wat klinkt dit vaag en wat kan ik het toch moeilijk omschrijven.

Afgelopen week was ik best een beetje heen en weer aan het vliegen en wilde overal en alles voor iedereen zijn. Uiteraard leidde dat direct al tot niet het gewenste effect en begon ik de week met onrust in het lijf en een onplezierig gevoel. Grieperig dacht ik en ten dele waar , het heerst immers, en toch ook meer dan dat. Realiseerde me eens en te meer dat ik teveel afspraken en beloften had gemaakt en dat ik niemand teleur wilde stellen. Tijdens de ene afspraak zat ik met mijn hoofd bij iets anders en concentreerde ik me niet op dat waar ik op dat moment mee bezig was. Voelde me gejaagd en dat uitte zich in alle vormen; mijn houding, mijn gezicht, mijn ogen en mijn wijze van communiceren.

Vond mezelf op dat moment geen prettig mens en volgens mij de rest van de wereld ook niet 😉 En daar zit nu net de kruks en de sleutel voor mij om deze stand van zaken om te draaien. Ik hoef niet overal en alles te zijn en zeker niet altijd wat de rest van de wereld van mij verwacht.

In die ene “split second” van besef sprong ik op de fiets en nam voor mezelf de tijd gewoon even een rondje te rijden en dan maar een kwartiertje later op de volgende afspraak aan te komen. Die vertraging werd me geheel vergeven en het gesprek had een totaal andere energie. Ik was rustiger, meer ontspannen, meer aanwezig en vol aandacht voor dat en diegene waarmee ik de afspraak had. Dat had fijne effecten.

Naarmate de week vorderde behield ik die rust al was het ongelooflijk druk en gebeurde er van alles. De workflow was optimaal en ook naast het werk had ik fijne gesprekken en uitwisselingen.

Zo onrustig, gejaagd en ontevreden ik de week begon, zo sloot ik de week volkomen tevreden en ook dankbaar af. Blij met de dingen die ik had gedaan, prijs me gelukkig met de mensen om me heen en na een zonnig lente achtig weekend kan ik bijna niet wachten op wat er allemaal nog komt.

Het wordt een mooie lente en kijk uit naar de aankomende maanden. Er is werk aan de winkel, dat zeker en zal ervoor dienen te waken mezelf niet te dun uit te spreiden. Met dat groeiende besef en ook dat ik wel even af en toe kan “uitchecken ” wordt het ook een ontspannen tijd. Door mezelf soms niet al te serieus te nemen aangevuld met het vertrouwen dat wat ik geef gewoon voldoende is wordt ook het plezier wat ik aan alles beleef weer groter. Dat heeft vast positieve effecten, op mezelf en wellicht ook op de mensen om me heen 😉

 Trust in what you love, continue to do it, and it will take you where you need to go.
Natalie Goldberg