En toen werd het stiller of toch niet ….

Het is alweer even geleden dat er een blog verscheen , of in ieder geval een blog die ik daadwerkelijk publiceerde en “wereldkundig” maakte.  Er staan er genoeg in concept of gewoon stilletjes op de site voor de argeloze bezoeker om een keertje te lezen. Geen tweet eruit of een aansporing aan anderen om het vooral te lezen.

De worsteling met het schrijven heb ik al langer dan vandaag. Vind het vaak heerlijk om te doen en toch werd het steeds moeilijker voor mij om met een onderwerp te komen en daar vrijelijk over te schrijven. En dat terwijl er toch meer dan genoeg onderwerpen zijn die mij en de mensen om me heen bezig houden.

Toen mijn site net hernieuwd was had ik er plezier in om te kunnen bloggen op een vrij regelmatige basis en de spontane schrijfsels aan anderen te laten lezen. Het was niet minder druk dan nu en toch nam ik er de tijd voor. Ik liet mijn stem horen en vertrouwde mijn gevoelens, gedachten en zaken waar ik me betrokken en gepassioneerd over voelde, met slechts een beetje gene en angst, gewoon toe aan het papier en ook aan de rest van de “wereld”.
Het is net als met Twitter; ook daar had ik weken en dagen dat de tweets over elkaar heen struikelden en ik maar bleef spuwen over wat me bezig hield en hoe ik me voelde.

Het lijkt alsof de noodzaak van het alsmaar spuwen langzamerhand is verminderd. Ik barst niet meer uit mijn voegen als ik even niets laat horen en woorden worden wellicht minder belangrijk. Ik merkte dit ook aan mijn schrijf gedrag buiten de blogs om en ook aan mijn leesgedrag. Toch is ook hier een ambivalentie; vind communiceren namelijk nog steeds een belangrijk onderdeel van het leven. Verbaal, non verbaal en gewoon die woorden op papier. Kan zo genieten van diverse blogs, een brief of een email die me raakt. Dus zonder woorden leven is ook niet mijn bedoeling. Daar praat ik zelf toch ook veel te graag voor 😉 als wel als luisteren.
Waarom is het deze keer dan toch zo moeilijk om een onderwerp te verzinnen en gewoon erover te schrijven op de wijze zoals ik praat.

Nog niet zo lang geleden kreeg ik weer een aantal oude schriften en een schoolkrant van lang geleden in handen. Bij nalezing was het beschrevene zo tastbaar en ook deze waren ver van volmaakt qua schrijfstijl en soms zelfs ook grammaticaal niet geheel correct. Herkende mezelf er wel in en hoe plastisch en onbevangen ik destijds schreef. Waarom dan nu zo krampachtig en moeizaam ?

Het deed me denken aan een blog van Seth Godin afgelopen jaar over “Talkers Block”. Hij geeft hierin aan dat nooit iemand wakker wordt op een ochtend en erachter komt dat hij niets meer te zeggen heeft en dan dagen of zelfs weken heel stil blijft totdat het moment weer juist voelt, de muze weer inspireert of totdat alle gekte is verdwenen.

Dus waarom voelt dat zo anders met schrijven. Ik lees zoveel mooie blogs en weet dat elke vergelijking me “pendood” maakt. Ben blij met al die mooie blogs en weet ook dat dit me niet hoeft te blokkeren.

Seth geeft ook aan dat je het gewoon vaak moet doen en aangezien ik er ook wel plezier in heb, blijf ik dat ook gewoon doen. En wie weet verdwijnt dat beetje angst nog wel en zo niet dan blijf ik ook gewoon schrijven….