Para dokien – Beyond thought

Ach, het gaat zoals het gaat, verzuchtte ik, terwijl we voor de workshop Impact het moeilijke besluit nemen om een aankomende workshop te verplaatsen vanwege te weinig deelnemers. Tegelijkertijd gaan we koortsachtig aan de gang om de volgende te plannen.

Soms denk ik wel eens dat ik van paradoxen aan elkaar hang. Los van alles willen zijn terwijl ik ook zo geheel aanwezig wil zijn in het leven en alles tot me wil nemen. Alles willen zijn en ook even helemaal niets. In het nu willen zijn en toch genoeg voorbereidingen treffen voor straks. Naar binnen gaan en daarnaast ook weer het buiten opzoeken, losgelaten willen worden en tegelijkertijd ook zo innig vastgehouden.   En deze rij is eindeloos en voelbaar bij alle levensgebieden.

Is het te doen om met zoveel ambivalentie in het lijf en wezen te leven en werken. Ja, ik doe het al een tijdje en langere tijd veroordeelde ik mezelf er om en anderen met mij. Het bracht ze in verwarring en ik kon het zelf ook niet goed hanteren. Het kostte bergen energie en veroorzaakte onrust. De laatste jaren krijgt het een rustigere vorm en omarm ik de wisselwerking en schijnbare tegenstellingen.  Het ene kan namelijk ook heel goed samengaan met het andere ontdek ik steeds meer. Zo kan ik in verbinding los lopen, in het nu zijn en voorbereidingen treffen; het een sluit het ander niet uit.

Besef steeds meer en meer dat  paradoxen goed naast elkaar kunnen bestaan of elkaar makkelijk kunnen opvolgen op een logische wijze.
Paradox komt van Para Dokien – Beyond thought. Het kan allemaal rustig samengaan, naast elkaar bestaan of als een golf meebewegen bij eb en vloed als deel van groter geheel. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat dat wellicht ook de rust is die ik ervaar bij zee en van het geluid van de golfslag.

Dan kan ik geheel in het hier en nu zijn terwijl ik voorbereidingen tref voor straks en daar.  Besef wel dat ik dat enkel kan als ik me om dat laatste maar geen zorgen maak. Zodra de flexibiliteit dat het ook wel eens anders kan lopen dan ik me had voorgenomen verdwijnt en de zorgen daarover het overnemen, dan ben ik niet meer hier en nu en wringt het.

Ook kan ik los lopen in hechte verbinding en die combo is mij na aan het hart en een van de mooiste die ik kan verzinnen.  Of dat nu in zakelijke samenwerkingsverbanden is of in persoonlijke relaties , het  is een gevoel waar verder nadenken en verklaren niet voor nodig is.

En als ik rust neem tussen de bewegingen in en toets waar ik aan toe ben, de paradoxale verlangens wensen en behoeften niet langer als tegenstrijdig ervaar en dat ook zo kan uiten dan ben ik best een evenwichtig mens.

Er verschijnt een besmuikte lach op mijn gezicht; evenwichtig, ik? Contradictio in terminus heb ik lang gedacht en volgens de standaardnorm is dat wellicht ook zo.  Als ik maar besef dat het geen vat van tegenstrijdigheden meer is, dan wordt het een stromende bron van paradoxen en dat klinkt al veel fijner :-).